Dzięki strajkom nauczycieli, debata społeczna o polskiej szkole się rozpoczęła. Świetnie! Porozmawiajmy o poszanowaniu zawodu nauczyciela w Polsce i zmianie mentalności w stosunku do roli szkoły i nauczyciela w dzisiejszym świecie. Dla mnie przesłanie i cel jest jasne:

UCZNIU! JESTEŚ NAJWAŻNIEJSZY! PRZYGOTOWUJĘ CIĘ DO ŻYCIA A NIE DO TESTÓW!

Dnia 8 kwietnia w Polsce rozpoczął się ogólnopolski strajk nauczycieli. Był on następstwem braku porozumienia nauczycielskich związków zawodowych z rządem w formie sporu zbiorowego (cała szkoła podjęła strajk). Po tygodniu okazało się, że prawie wszyscy obywatele stali się jego uczestnikami, popierając lub potępiając strajkujących. Uruchomiła się społeczna machina medialna i  internetowa na ogromną skalę. Nauczyciele mają duże poparcie społeczne, oczekują godnych zarobków i szacunku związanego pośrednio z niskimi zarobkami. Mnie to bardzo cieszy, ponieważ wreszcie rozpoczęła się debata o  potrzebie zmian polskiego systemu edukacji. Zmiany wymaga przede wszystkim polska mentalność społeczna o roli szkoły w dzisiejszym świecie.

Szkoła dzisiaj powinna uczyć dzieci i młodzież do życia, do rozwiązywania realnych problemów, do przystosowania się do zmieniającego się świata. Nauczyciel nie jest jedynym źródłem wiedzy, którą można uzyskać w parę sekund w internecie. Nauczyciel stwarza warunki do uczenia się i aby to osiągnąć ma mieć dobrą i pozytywną relację z uczniami. Nauczyciel to osoba, która wchodzi do klasy i nie martwi się, że ma za mało czasu na zrealizowanie tematu lekcyjnego. Szkoła to miejsce, gdzie budujemy pozytywne relacje między wszystkimi jej członkami: nauczycielami, uczniami, rodzicami. Ta zmiana wynika z dynamicznej  zmiany świata, nowe technologie to codzienność dla uczniów i też ważne narzędzie przy wspomaganiu uczenia się i nauczania. Dziś uczniowie mają głos, który jest ważny i potrzebny, dziś uczymy się od siebie nawzajem.

Czy tak jest? Zależy. Ale mogę powiedzieć, że tak może być, powinno być i jest. Przynajmniej u mnie się sprawdza.

Zacznijmy od góry. System edukacji w Polsce jest nastawiony na pamięciowe uczenie się, zawiera zbyt wiele niepotrzebnych tematów, nie stwarza warunków i nie daje czasu lekcyjnego do kształtowania umiejętności społecznych. Uczeń ma być grzeczny, posłuszny i świetnie zdawać testy, bo to świadczy o sukcesie szkoły. Jakże niedopasowany model do dzisiejszej rzeczywistości, w której szczegółowa wiedza jest w zasięgu telefonu. Reforma oświaty z 2015 nie powiodła się, za dużo w niej teorii, za mało praktyki. Oczekujemy od rządu zmniejszenia przedmiotowych podstaw programowych.

Ja takiemu modelowi mówię nie. I nie tylko ja. Edukatorzy z ogólnopolskich programów edukacyjnych – Wiosny Edukacji i Roku Relacji, do których należę,  wspierają nowy model szkoły i nauczyciela. Pracujmy z uczniami poprzez działanie, a nie siedzenie w ławkach. Poznawajmy, doświadczajmy, róbmy projekty, bawmy się nauką. Uczniowie mają kreować lekcje, nauczyciele pokazują im drogę. Stawiajmy na współpracę, pracę zespołową, umiejętność autoprezentacji, komunikacji. Dbajmy o kulturę języka, o blokowanie hejtu, a wzmacnianie życzliwości. Dbajmy o dobre słowo, umiejmy myśleć o sobie dobrze. Doceńmy siebie i uczniów. Mogę, chcę i powinnam mówić, że mi się udało, że mi się chce i że mam wiatr w żaglach. Chwalę się czy kreuję pozytywną energię? Zdecydowanie to drugie.

Oktawia Gorzeńska – jedna z liderek Wiosny Edukacji zadaje nauczycielom pytanie: nauczycielu, po co idziesz dziś do klasy? Ja wiem. Idę po to, aby pokazać, że uczeń jest dla mnie ważny, że chce wysłuchać jego opinii, że dziś otwieram mu kolejne drzwi do wspólnej podróży i że od niego zależy ile z tej podróży wyniesie. Bez testu, przymusu, bez ocen. Stawiajmy na wewnętrzną motywację i ciekawość świata.

Nauczycielu! jesteś ważny, jesteś podziwiany, kreatywny, masz moc zmiany ludzkiego życia! Czy myślisz o sobie dobrze? Czy mówisz o sobie dobrze?

Oczekuję od rządzących wsparcia w zmianie systemu edukacji, zmniejszenia podstawy programowej, podniesienia wynagrodzenia nauczycieli, aby ich pasja, kreatywność, zaangażowanie, poświecenie wspierały rozwój polskich dzieci i młodzieży.

Piszę to ja – matka, żona, Polka, nauczycielka, ambasadorka i trenerka edukacyjnych programów ogólnopolskich (Wiosna Edukacji, Rok Relacji) i międzynarodowych (Microsoft Education Community)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dnia 6 kwietnia 2019 w auli Wydziału Neofilologii Uniwersytetu Gdańskiego odbyła się konferencja ogólnopolskiego programu Rok Relacji, łączącego edukatorów z pasją w działaniach na rzecz poprawy relacji w społecznościach szkolnych. Inicjatorami tej oddolnej i działającej w charakterze pro publico bono akcji są Marta Rosińska i Grzegorz Śpiewak – wykładowcy, trenerzy, autorzy podręczników szkolnych. Organizatorami gdańskiej akcji był Uniwersytet Gdański, SP 35 Gdańsk oraz Polskie Towarzystwo Naukowe przy UG.

W piękny sobotni dzień spotkaliśmy się wspólnie, aby podzielić się wiedzą i doświadczeniami w zakresie zwiększenia dobrostanu i odkrywaniu potrzeb własnych i innych członków społeczności szkolnych (nauczycieli, rodziców, uczniów). Prelegentki przygotowały prezentacje o dokonywanych przedsięwzięciach i propozycjach zadań zwiększających umiejętne zarządzanie emocjami i wzmacnianiem mocnych stron. Konferencja rozpoczęła się filmem Marty Rosińskiej o ideach Roku Relacji i budowaniu współpracy globalnej i kultury życzliwości.

Małgorzata Buszman z SP 35 Gdańsk opowiadała o prowadzeniu kampanii i akcji społecznych, które nadają uczniom poczucie sensu, sprawczości i odpowiedzialności oraz dają szansę wypowiadania w kwestiach ważnych. Projekty można realizować w przestrzeni wirtualnej i międzynarodowej dzięki komunikatorom online np Skype. W szkole realizowano projekty o szacunku, pozytywnej komunikacji i stop hejtowi.

Aneta Chabrowska dzieliła się praktycznymi wskazówkami, jak rozwijać inteligencję inter i intrapersonalną. Jednym z zaprezentowanych zadań były tzw kręgi, czyli rozwiązywanie problemu przez uczniów poprzez wzajemne udzielanie rad, np chcę więcej czasu spędzać z kolegami – co mogę zrobić? – inni uczniowie dają rady.

Iza Konop wskazywała na siłę wzajemnego uczenia się od siebie nawzajem, rodziców od dzieci czy nauczycieli od uczniów oraz o prawie do popełniania błędów. Radziła, jak podjąć chwilę autorefleksji w trudnych sytuacjach i skutecznym opanowaniu negatywnych emocji. W chwilach kryzysowych dajmy sobie czas, aby ostudzić emocje i zadać sobie pytanie o przyczynę negatywnych uczuć i ich powstrzymanie.

Hanna Kryszewska z Uniwersytetu Gdańskiego zwracała uwagę na dostrzeganie rzeczy ważnych w codziennych działaniach oraz wzmacnianiu pozytywnych wydarzeń. Uczestnicy diagnozowali i analizowali małe, ale istotne elementy codzienności.

Sylwia Kunze z SP 35 Gdańsk opowiadała o budowaniu relacji i zaufania z rodzicami jako partnerami wydarzeń szkolnych. Rodzice organizują turnieje sportowe, pomagają przy akademiach, wystąpieniach. Współpraca układa się dobrze, kiedy rodzice są współodpowiedzialni za powierzone zadania.

Przerwa kawowa została zorganizowana i przygotowana przez dyrekcję i nauczycieli Szkoły Specjalnej nr 2 z Gdańska Pawła Drobnika i Małgorzatę Zdrojewską, dzięki wsparciu finansowemu Urzędu Miasta Gdańska. Uczestników konferencji przywitały pięknie i kolorowo przybrane stoły z kwiatami i pysznymi przekąskami. Ten poczęstunek był niezwykle dekoracyjny, barwny i smaczny.

Atmosfera konferencji była bardzo pozytywna i energetyczna. Wyszliśmy z głowami pełnymi inspiracji i z odwagą do dalszych zmian i do dalszego budowania własnego „ja” ciągle na nowo. Dzięki fantastycznej współpracy wprowadzamy nowe, pozytywne relacje.

Chciałabym serdecznie podziękować inicjatorom, organizatorom i współorganizatorom tego wydarzenia: Marcie Rosińskiej, Małgorzacie Skwirze, Pawłowi Drobnikowi, Małgosi Zdrojewskiej, Sylwii Kunze, Anecie Chabrowskiej.